Wat appen deelnemers naar huis over de training?

‍

Reeks blogs gepubliceerd op dinsdagen eerste kwartaal 2023 op LinkedIn

‍

Ik had mijn telefoon in mijn handen tijdens een pauze en appte mijn partner over wat ik van de training die ik die dag volgde vond. Ik was positief en mijn partner reageerde opgelucht want ik was er nogal kritisch in gegaan.

En ineens dacht ik:
Waarom weet ik niet wat deelnemers aan mijn trainingen over míj zeggen?

Dus ging ik met de vraag: ‘Wat appt een deelnemer naar huis over de training?’ aan de slag. En het antwoord heeft me verrast, verbaasd en heel veel geleerd. En er is zelfs een heuse top 10 uit voort gekomen.

Always be learning

‍Dit is een van de waarden van Brain Bakery en ik besloot me nog meer te verdiepen in de deelnemers. De No More Boring Learning podcasts gaat vaak over onderwerpen als ontwerpen van leeractiviteiten of juist over de onderzoeksfase, of over werkvormen en ik vond de beleving van de deelnemers wat onderbelicht.

Is het dan zo dat we niet weten wat deelnemers echt vinden?

‍Natuurlijk delen veel trainers evaluatieformulieren fysiek of online uit, maar daar krijgt bijna elke training altijd een 8. Check Podcast 1: Hoe meet je de impact en het rendement van een training, waarom dit zo is.

Kortom: hier heb je vrij weinig aan.

Bovendien leerde ik van Steven Van Belleghem (volg hem!) dat als er 26 mensen een klacht hebben over je bedrijf (of training) er slechts 1 de moeite zal nemen om deze klacht kenbaar te maken. Dus we krijgen klachten of kritiek bijna nooit te horen en als we iets horen moeten we deze klacht eindelijk maal 26 doen.

Aan Harvard behandelen we een Case study naar Lego waarbij Lego 15.000 pakketten had uitgestuurd naar klanten en in elk pakket ontbraken een paar cruciale stukjes. Hoeveel klachten denk je dat Lego kreeg? Nog geen 5% van de mensen liet iets horen.

Dus hoeveel horen wij wel niet en hoe waardevol is hetgeen wij missen?

Een klassieke ijsberg

Ik besloot dat ik boven water wilde halen wat er naar huis geappt wordt. Dat is zichtbaar te maken en kan niet met een sociaal wenselijkheidsdeken bedekt worden.

Stuur me screenshots

‍Eind vorig jaar heb ik daarom tijdens een aantal key-notes aan de groep gevraagd om mij appjes door te sturen (of sms-jes) die ze naar hun geliefde thuis of hun thuisfront hadden gestuurd over een training. Of over een trainer. Het hoefde niet over mijn key-note te gaan, maar het mocht over elke training die ze de afgelopen tijd hadden gevolgd gaan.

Ik beloofde de groep ze te anonimiseren en te kijken of ik er wat van kon leren. Wat kunnen wij als L&D-ers beter doen, of anders? En waar moeten we mee stoppen?

Dit was 1 van de eersten die ik kreeg... (uiteraard geanonimiseerd)

Voor de volledigheid: Ik vroeg het in Nederland, Engeland, Polen en Spanje. Uiteraard vroeg ik er een vertaling bij als ik de taal zelf niet machtig was, of ik haalde het door een vertaal machine.

Meer dan 300 screenshots

‍De response was overweldigend. Meer dan 300 screenshots kwamen er binnen. Er kwamen learnings en complimenten waar je van kunt leren uit. Met mijn team hebben we ze geordend en gekeken naar trends.

Bij de kritische appjes namen we persoonskenmerken waar trainers weinig of niks aan kunnen doen (schelle stem, stinkt) eruit. Ook technische issues (wifi), route problemen, treinstakingen, files en parkeergedoe haalden we weg. We legden de focus op onze performance als trainer of docent: waar het meest invloed op hebben.

Er ontstond een top 10 aan kritiek en een top 8 aan complimenten waar we als trainers en L&D-ers veel van kunnen leren. Uiteraard hebben we ze anoniem gemaakt en herleidbare contexten weggehaald.

Ik kan nu vast zeggen dat deze twee kritiekpunten de top 10 van learnings niet hebben gehaald, hoewel ze wel meerdere keren voor kwamen:

Conclusie

‍Mij is in elk geval duidelijk geworden dat ik aan het eind van een workshop beter kan vragen: “wat heb je naar huis geappt?”, dan “wat vond je ervan”?

De komende weken deel ik elke dinsdag (Teach us Tuesday) een compliment en een kritiekpunt. Leer je mee? Je leest ze hieronder.

Oproepje:

‍En mocht je zelf appjes hebben over trainingen die je zelf volgde, stuur ze naar hello@brainbakery.com dan, dan verwerk ik ze in de resultaten.

De nummer 10 leverde direct behoorlijke discussies op in Team Brain Bakery. Het ging namelijk over die ‘leuke’ en vaak ‘vrolijke tekeningen’ op de flip.

Als iemand die altijd erg haar best doet (en moet doen) op duidelijke en goed leesbare flips ben ik regelmatig jaloers als ik trainers zie die ware kunstwerken maken van hun flips. Ik ken ook veel trainers die zich opgeven voor een training zakelijk tekenen en daar erg blij van worden.

Nummer 10: Infantiele tekeningen

‍Als trainers en L&D professionals hebben we als doel om informatie en skills effectief over te brengen aan onze deelnemers en hen te helpen deze informatie of skills te leren en te behouden.

Het blijkt dat sommige deelnemers (14 screenshots) zich echter ergeren aan tekeningen op flips. Ze noemen het 'niet serieus' en zelfs onprofessioneel of kinderlijk.

Ook repten een aantal appjes over dat de trainer te vriendelijk wil zijn of een te ontspannen sfeer wil creëren. De tekeningen leken af te leiden van de serieusheid van het onderwerp.

Ook was iemand geïrriteerd omdat de trainer een mooie banaan bij de pauze om 15.00 uur had getekend en toen was er die pauze geen banaan te vinden.

Het is natuurlijk belangrijk om te begrijpen dat niet alle deelnemers hetzelfde oordeel hebben. Maar als trainer is het het beste om je bewust te zijn van de mogelijke percepties en om visuele hulpmiddelen op een manier te gebruiken die geschikt is voor het publiek en het onderwerp dat je presenteert.

Concluderend, hoewel het gebruik van grappige tekeningen goed bedoeld kan zijn en als verfrissend kan worden ervaren, kan het ook negatief worden beoordeeld door sommige (volwassen) deelnemers. Ze voelen zich betutteld en niet serieus genomen.

Ik denk dat het tekenen van heldere flips belangrijker is dan hoe grappig of leuk de flips zijn. Hou er rekening mee dat deelnemers het bij serieuze onderwerpen soms ongepast vinden.

Neem je doelgroep en het onderwerp dat je behandeld in overweging nemen bij het besluiten of je extra 'opleukende' tekeningen moet gebruiken.

Wat vinden jullie? Ik ben heel benieuwd naar jullie mening!

We zijn aangekomen bij 9!

‍De app categorie die eindigde op plek 9 ging over trainers die onzin verkopen of fouten maken en die niet zelf corrigeren omdat ze ze niet doorhebben. Of die beweren dat het uit onderzoek komt maar dat onderzoek niet benoemen.

De appjes zelf gingen over allerlei verschillende fouten. Van kleine foutjes als spelling op een slide (ik til daar niet zo zwaar aan, maar er wordt wel over naar huis geappt) tot heftige fouten als aan komen zetten met onderzoek dat niet bestaat, mythes die al lang ontkracht zijn (leerstijlen), oude theorieën die hun relevantie hebben verloren (VUCA) enzovoort.

Natuurlijk is het goed om dit te weten, maar ik vroeg me direct af toen ik met ons team naar de appjes keek: Hoeveel van deze fouten hebben het oor van de trainer bereikt? We gokten op niet zo veel.

Dat riep de volgende vraag op: Waarom appen deelnemers dit wel vrij massaal naar huis en zeggen ze het niet (vaak genoeg) tegen hun trainer?

Hier hebben we op doorgevraagd en de resultaten schokten me. Ik wist wel dat we als trainers voor een groep veel ‘macht’ hebben maar toch was ik ontdaan van deze antwoorden.

De redenen die het meest genoemd werden:

‍1. Ik wilde de trainer niet te kakken zetten voor de groep en de sfeer goed houden. ‘Ik wilde niet lullig doen’.

2. Ik wilde de ergernis van andere deelnemers die het allemaal prima vonden niet over mezelf afroepen.

3. Ik vond het de moeite niet waard: als de trainer denkt dat hij/zij zich er zo gemakkelijk vanaf kan maken, waarom zou ik dan een serieuze poging doen meer informatie boven tafel te krijgen?

4. Ik was bang dat de trainer mij daarna niet meer leuk zou behandelen en me iets engs zou laten doen voor de groep.

Ik denk dat het leerpunt voor ons allemaal hier moet zijn dat we actief op zoek mogen naar fouten of tegenstand. Vragen we er voldoende om? Zeggen we aan het begin van een leeractiviteit dat er meer wijsheid in de groep zit, dan alleen in ons? Ik ben hier zeker mee bezig!

Ik had laatst een vreselijk stomme fout. Ik kan het jullie alleen vertellen omdat er een deelnemer zo vriendelijk was om me erop te wijzen dat ik mis zat.

Ik maakte in mijn keynote een som over het aantal hersencellen dat het gemiddeld menselijke hoofd bezit en de hoeveelheid potentiële connecties. Dat kwam op een aantal in de triljoenen.

De deelnemer schoot me aan in de lunch en zei dat dit niet klopte. Het moest Biljoen zijn. Ik schrok me te pletter want ik gebruik dit brein-feit best vaak. Had ik het al die keren fout?! Kreeg een rood hoofd en deed alsof dat niet zo was… waardoor het alleen maar erger werd.

Plots realiseerde ik dat Biljoen in het Engels iets anders is… en samen zochten we het op:

Miljoen is Million
Miljard is Billion
Biljoen is Trillion

Ik had een week voor deze keynote veel in het buitenland getraind in het Engels.. In het Engels klopte mijn som. Maar ik had het verkeerd vertaald. Schandalig! (En gelukkig viel de schade mee.)

Toen ik me hersteld had heb ik de deelnemer bedankt en een ezelsbrug gemaakt over grote getallen!

En het feit dat slechts 1 deelnemer van de 100 die er die dag waren naar me toekwam, illustreert waarschijnlijk dat een aantal mensen mijn fout niet doorhadden maar hoeveel hebben er naar huis geappt dat ik niet kan rekenen!?

Herkennen jullie dit lieve Trainers en L&D-ers van Nederland?

De nummer 8

Aan kritiek was op ons ging weer over de flips. Die zijn kennelijk nogal belangrijk want op 10 stonden de ‘kinderlijke’ tekeningen op flips. En dan heb ik het nog niet over de Slides en Powerpoints die nog hoger staan in de top 10.

Veel mensen gaven aan de flips waardevol te vinden omdat ze de opbouw van de flip voor zich zien in de training. Dat vinden ze fijner dan een powerpoint slide die in een keer af is en die meer breinvermogen vraagt om de verhouding tussen bijvoorbeeld de X en Y as te doorgronden.

De nummer acht uit de top 10 ging dus het over het gekras en de onleesbaarheid van flips. Veel van de Screenshots die we kregen hadden ook een foto erbij met onleesbare teksten en pijlen en een model dat onherkenbaar was geworden.

Daarbij stonden dan teksten als: ‘Nou, dit was mijn dag. Hoe was de jouwe?’ En dat was overduidelijk niet positief bedoeld.

Er werden grofweg vier redenen gegeven voor de irritatie aan onduidelijke flips, waarbij de derde het minst voorkwam maar mij het meest aan het denken zette.

De eerste is heel duidelijk: het leidt af. Deelnemers moeten zich enorm concentreren om te volgen wat de trainer opschrijft en denken regelmatig “WTF staat daar!” en appen dat wel naar huis, maar zeggen het niet tegen de trainer. Een echte eye-opener voor me.

De tweede reden die werd geappt is dat het onprofessioneel overkomt als een trainer of spreker onleesbaar schrijft op een flip-over. Als de deelnemers het gevoel hebben dat de trainer of spreker niet goed voorbereid is of geen aandacht heeft besteed aan de presentatie, kan dit hun vertrouwen in de trainer of spreker aantasten. Dit kan leiden tot een afname van het respect voor de trainer of spreker (“dit is toch zijn vak!”) en dat kan de effectiviteit van de training beïnvloeden. Bovendien kan het ook een slechte indruk achterlaten bij de deelnemers over de organisatie die de training organiseert, als ze denken dat de training niet goed georganiseerd is. (“Laten ze iemand inhuren die gewoon kan schrijven.”)

De derde had ik mij (tot mijn schaamte) onvoldoende gerealiseerd. Er zitten zonder dat je het als trainer kunt zien mensen in je zaal met een visuele beperking. Als de letters te klein of onduidelijk zijn, kan het onmogelijk zijn voor deze deelnemers om de presentatie te volgen, wat kan leiden tot het gevoel uitsluiting en frustratie.

Als vierde gaven veel mensen aan dat ze het gekras op de flip ondanks dat het niet leesbaar was goed konden volgen, maar zij stoorden zich eraan dat de foto die maakten aan het eind van de training thuis niks waard bleek want alles was onleesbaar.

Het vervelende van deze laatste is dat dit mensen zijn die de content dus echt gaaf vonden en zelfs wilden onthouden, maar dat ze daarin niet geholpen werden door ons.

Sommige trainers lossen onleesbare flips op door van te voren alle tekst op kaartjes te schrijven en die op het bord te plakken. Daar kwamen we slechts twee keer iets over tegen en beide keren was het een gemengd appje ze gaven aan dat het fijn dat dat het goed te volgen was, maar het voelde wel erg gestructureerd en "gescript."

Laten we nu niet denken: het is ook nooit goed! (Ik geef toe dat ik dat heel even dacht - Maar ons realiseren hoe belangrijk onze flips zijn!

Want onze visuele hulpmiddelen houden onze deelneemers meer bezig dan ik me realiseerde. Het is gewoon de nummer 7 van meer dan 300 appjes die deelnemers hebben ingestuurd.

Tijd om onszelf kritisch onder de loep te nemen en te kijken hoe we tot betere flips komen!

Check hier de nummer 7: de stoelen in de kring

‍Oh, jee, wordt het zo’n training!

Op zeven in de onderwerpen waarover deelnemers naar huis appten ging het over de zaal opstelling. En dan specifiek over de cirkel met stoelen, zonder tafels. (!)

Kennelijk zijn veel deelnemers gevoelig voor deze opstelling want er waren behoorlijk wat screenshots van.

Een iemand stuurde zelfs een foto van een cirkel stoelen met in het midden een bos bloemen.

Ze schreef erbij dat ze een opmerking had gemaakt tegen de trainer: “Wat raar dat die bos bloemen zo in het midden staat”. Hierop had de trainer geantwoord: “We doen net of het een haardvuur is, dan kunnen we diepe gesprekken hebben.”

Nu snapt iedereen dat het voor sommige trainingen heel handig is om geen tafels te hebben; als je veel gaat verplaatsen, of als je opstellingen doet, of als het echt even gaat over openheid tijdens een teambuilding.

Ik vroeg me af waarom trainers deze opstelling kiezen ging in gesprek. Veel gaven aan dat het een gewoonte is geworden om de stoelen weg te halen. Ze gaven ook aan dat mensen opener zijn omdat ze zich niet beschermd weten door een tafel.

Maar vaak maken trainers ook gebruik van de stoelen-in-een-kringetje als er veel te noteren valt en de training vol kennis zit.

Als we de appjes over de cirkel met stoelen clusteren dan komen er 3 aspecten naar boven:

1.
Het voelt open en bloot en onprettig. ('Het deed me denken aan dat akelige kringgesprek van vroeger op school.'

2.
Hoe kan ik nu schrijven en waar laat ik tussendoor mijn pen en papier? ('waar laat ik mijn spullen'). ‘Moet ik weer gaan schrijven op mijn schoot. Wat onhandig.’

3.
Waar zet ik mijn drinken? Deze leidde tot grappige foto’s en tragische plasjes koffie en cola op de vloer: foto’s binnen van omgetrapte kopjes/ flesje.

Natuurlijk zette dit me aan het denken! Hoe doe ik dit zelf? Ik ben een enorme schrijver en wil altijd een tafel. Dus geef ik mensen waar mogelijk een tafel. Ik kies nooit voor een cirkel zonder tafels. Misschien heeft het ook te maken met dat ik vroeger twee keer zo zwaar was en het heel fijn vond mijn lichaam een beetje af te schermen. Ook was het door mijn grootte heel oncomfortabel om op mijn schoot te schrijven. Mijn schoot was nogal rond.

Daardoor zet ik nooit de tafels weg, dus mijn eigen hekel beschermde me tegen deze ergernis van deelnemers.

Ik heb wel mijn hoofd gebroken over onze Brain Bakery locatie in Jisp. In onze omgebouwde paardenstal plaatste ik bij de opening voldoende tafels en stoelen en 1 bank.

In het Train de Trainer jaartraject klonk er vanaf groep 1 steevast een ‘DIBS op de bank’ omdat mensen dat het fijnst vonden. Mensen kwamen zelfs vroeger binnen en legden snel hun tas op die bank.

Daar moest ik wat mee… Inmiddels zijn er twee banken bijgekomen en hebben ze zelfs een tafel verdreven. Maar door deze screenshots ga ik toch nog eens checken hoe prettig mensen dit vinden.

Kortom wij als trainers en L&D-ers mogen nog bewuster kiezen voor de zaalopstelling. Is een kring met stoelen echt nodig en het beste?

De nummer 6

‍In de top 10 staat op de 6e plek: klachten over tijd. Niet op tijd stoppen. Te laat pauze houden. Te korte pauzes...

Ik merkte het onlangs ook weer. Ik studeerde aan Harvard en tussen elke Case Study zat een half uur pauze. Die 30 minuten gebruikte ik voor een toiletbezoekje, even contact met het thuisfront (als het al kon vanwege het tijdsverschil tussen Boston en Jisp), iets te drinken pakken, bijkletsen met collega studenten, notities van het vorige college goed afronden en vast even door te nemen waar de volgende case over ging.

Al deze onderdelen vergden echt elke minuut van mijn pauze.

En helaas gingen alle professoren consequent 5 minuten te lang door. Ik voelde hoe vreselijk irritant dat is voor je als deelnemer. Dan maar plas inhouden en daar nu al van balen. Of kortaf doen tegen mijn geliefde. Heel irritant.

De meeste screenshots met die we binnenkregen met klachten over tijd gingen over de eindtijd. Dat trainers langer doorgingen dan de aangekondigde eindtijd.

Wat super helder werd uit alle appjes naar huis was dat mensen het gevoel hadden dat de trainer zijn eigen inhoud boven het leven van de deelnemer stelde: 'De training en zijn verhaal zijn belangrijker dan mijn plannen.

'De appjes gingen over de kinderen niet meer op tijd kunnen ophalen, nog net een boodschap kunnen doen of nog net niet, een ander laten wachten in een restaurant, …

Het werd overduidelijk dat er echte problemen en ruzies ontstaan als wij als L&D-ers en trainers uitlopen. En hoe moeilijk het is voor deelnemers in een groep om te zeggen dat ze echt weg willen.

Mensen gaven aan zich gemanipuleerd te voelen: “Ja, hij vroeg wel of iemand bezwaar had om even uit te lopen, maar dat ga je toch niet hardop zeggen?!

”En: “Ik durfde niet als enige wel op tijd te vertrekken.”

Laten we met zijn allen afspreken dat de eindtijd echt de eindtijd is. En dan ook niet, na de eindtijd nog de evaluatieformulieren uitdelen (4 screenshots) zodat de evaluatie gehaast afgerond wordt.

Nummer 5

‍Deze berg aan appjes ging over hoe wij als trainers omgaan met vragen van onze deelnemers.

Als een deelnemer een inhoudelijke vraag stelt betekent dat meestal een aantal dingen:

- Ze zijn wakker en betrokken

- Ze willen iets weten of beter snappen

- Hun neuronen zijn aan het vuren

Ze zitten dan ook in een zogenaamde Cognitive Gap: er is ruime en behoefte aan informatie. Dat is -als je er even goed bij stil staat- precies de plek waar we onze deelnemers het liefste hebben.

Waarom reageren we dan – zo blijkt uit de appjes – zo onproductief?!

We blijken drie dingen te doen waar deelnemers ontevreden over naar huis appen:

‍1. We zeggen dat het straks komt in het verhaal. (dus geven we aan dat onze volgorde belangrijker is dan de vraag van de deelnemer.)

‍2. We parkeren de vraag (soms op een flip) en komen er vaak niet op terug.

‍3. We geven een half antwoord dat niet tot tevredenheid leidt en we checken niet of de deelnemer tevreden is met het antwoord maar gaan snel door.

De effecten die genoemd worden in de screenshots gaan over:

- Verlies van concentratie ('Pffff ik wilde dit weten, dat wat je nu vertelt is minder belangrijk voor me.')

- Ongeduld (Ik wil het NU graag weten, waarom laat je me wachten?’)

- Afname van interesse (‘ik ga wel weer luisteren als hij bij mijn punt aankomt.’)

- Kwaadheid (‘gaat deze lezing over jou of is het de bedoeling dat ik er wat van opsteek?!’)

Kennelijk zeggen wij trainers wel vaak dat we het een goede vraag vinden… ‘Als je het dan zo’n goede vraag vindt, geef dan even antwoord,' schreef een apper naar een collega.

Nu zal ik de eerste zijn die toegeeft dat ik regelmatig voor een zaal heb gestaan en een lekkere vraag kreeg, die ik niet meteen beantwoorde omdat ik zo’n fijne opbouw in mijn verhaal had en de clou anders te snel zou weggeven. Dan heb je een paar seconden tijd en je probeert het belang van de vraagsteller en van de andere deelnemers af te wegen…

En dan kies je.

Wat ik heel leerzaam vind is dat er best vaak over geappt wordt.

En waar voor mij de vraag verschijnt als een gewone vraag… heeft de steller wellicht moed verzameld, een risico genomen door haar hand op te steken, gezocht naar woorden, gefluisterd met de buurman of hij het wist,… en komt het parkeren of vragen om te wachten dus veel naarder over dan ik het ooit had bedoeld. Zo naar dat ze erover naar huis appen. (en het niet tegen mij zeggen).

Dus nodig ik mezelf en jullie uit om zorgvuldiger met vragen en de stellers om te gaan. Ik heb er zelf tijdens mijn laatste twee colleges in Boston op gelet. En inderdaad is het stellen van een vraag spannend en is hoe de professor op me reageerde heel belangrijk voor mijn aandacht (en respect) voor de rest van het college.

De nummer 4

Hoe lang is de term DEATH BY POWERPOINT al bekend… en toch staat op de vierde plek als meest over naar het thuisfront geappte narigheid: de te volle slide of de te grote hoeveelheid slides.

Mensen zijn het zat en veel van de screenshots die we ontvingen bestonden uit herleidbare slides en dan een aantal stevig balende of diep slapende emoticons erbij.

"Death by PowerPoint" is een term die we allemaal kennen, maar waar komt het eigenlijk vandaan? Het is waarschijnlijk bedacht door Angela R. Garber, die sprak over alles wat fout kan gaan met PowerPoint-presentaties vanwege inefficiënt gebruik.

Deze term circuleert al 22 (!) jaar. Dus je zou denken dat vervelende slide-presentaties inmiddels verleden tijd zijn.

Stel je voor, je zit in een training of zaal, klaar om te leren en te groeien. Maar in plaats daarvan word je geconfronteerd met een stroom van saaie, overvolle powerpoint slides, die meer op een telefoonboek lijken dan op een informatieve presentatie. Je ogen beginnen te knipperen en je aandacht verslapt, terwijl de presentator doorgaat met het doornemen van de slides. Dit is de realiteit voor veel mensen, dag in dag uit. Maar waarom, vraag je je af, is dit nog steeds een gangbare praktijk, terwijl we al zo lang weten dat het tegenovergestelde effect heeft op ons vermogen om informatie op te nemen en te onthouden?

Het is tijd om de waarheid onder ogen te zien: Death by PowerPoint is nog steeds een veelvoorkomend verschijnsel omdat we nog steeds niet begrijpen hoe onze hersenen werken en wat hen daadwerkelijk helpt bij het opnemen van informatie. We weten al jaren dat te veel informatie op een slide onze aandacht afleidt en ons vermogen om informatie op te nemen vermindert. Maar toch blijven we vasthouden aan deze verouderde en contraproductieve methode van kennisoverdracht.

Het is tijd om op te staan en te rebellen tegen deze vorm van waanzin. En als branche onze verantwoordelijkheid te nemen. We moeten ons realiseren dat deze aanpak onze groei en ontwikkeling belemmert en dat we een verandering nodig hebben. We moeten op zoek gaan naar meer visueel aantrekkelijke en interactieve manieren om informatie over te dragen, die mensen hun aandacht vasthouden en hen helpen bij het opnemen en onthouden van informatie.

Het is tijd om het traditionele denken over presentaties achter ons te laten en te experimenteren met nieuwe en creatieve manieren om kennis over te dragen. Het is tijd om te stoppen met death by PowerPoint en om onze hersenen te voeden met informatie die ze daadwerkelijk kunnen opnemen en onthouden.

In conclusie: death by PowerPoint is een onvergeeflijke misdaad tegen het menselijk brein en het is tijd om te rebellen tegen deze verouderde praktijk. Laten we ons richten op meer visueel aantrekkelijke en interactieve manieren om kennis over te dragen, die onze groei en ontwikkeling bevorderen. Het is tijd om te stoppen.

En Note to Self: als ik tijdens een keynote iemand een foto zie maken van een slide, betekent dat dus niet automatisch dat dit een hele goede inhoudsslide is…

De nummer 3

‍Met stip op drie staan appjes die gaan over het formuleren van leerdoelen. Verreweg het grootste aantal van de appjes betrof trainingen waar deelnemers ‘verplicht’ heen gestuurd zijn. En de frustratie die het vaakst werd geuit is: ik moet er al verplicht heen, dan kom ik ook nog opdagen en dan mag je beginnen met het verzinnen van een leerdoel!

Maar zelfs als deelnemers zelf kiezen om naar de training te gaan, dan kan het openen met een rondje leerdoelen dom overkomen.

De appende deelnemers dragen een aantal redenen aan:

Ten eerste, de deelnemers hebben waarschijnlijk al een reden gehad om de training te volgen. Dit kan zijn omdat zij zich willen ontwikkelen in een bepaald vakgebied, of omdat de training vereist is voor hun werk. Door de deelnemers te vragen naar hun leerdoel, suggereer je volgens hen dat zij zich niet goed hebben voorbereid of dat zij geen duidelijk beeld hebben van waarom zij de training volgen. Kortom de appjes geven aan dat ze het ervaren het als een kinderachtige overhoring. (Hoe goed onze intentie als trainer ook is.)

Ten tweede, het stellen van een leerdoel kan de deelnemers onzeker maken. Veel mensen zijn zich niet bewust van hun eigen leerdoelen en het kan hen onzeker maken als zij worden gevraagd om een specifiek doel te formuleren. Dit kan leiden tot een verminderde deelname en minder effectieve leerervaring voor de deelnemers. Juist omdat ze falen in de allereerste opdracht.

De derde reden die gegeven werd waarom mensen tegen die leerdoelen zijn komt heel helder naar voren uit het volgende appje: "Waarom mag ik niet gewoon geïnteresseerd zijn in (het onderwerp) en moet ik daar een leerdoel op plakken?!"

Deze duidt erop dat het formuleren wordt ervaren als een 'moetje voor de juf of meester' en niet als iets dat bijdraagt aan de deelnemer zelf.

Als vierde kan het stellen van een leerdoel kan de trainer ertoe aanzetten om de training op een specifiek doel af te stemmen. Dit kan leiden tot een minder effectieve leerervaring voor de deelnemers en kan zelfs leiden tot verveling. Veel deelnemers gaven in hun appjes aan dat ze het gevoel hadden alsof de training ‘gekaapt’ was door de dominanste deelnemer omdat de trainer vooral op diens leerdoel inging. Ook zagen we vrij veel klachten over het overslaan van wat in de brochure of online was beloofd omdat het toevallig niet terug kwam in de leerdoelen. Of omdat een aantal mensen zich aansloten bij een leerdoel.Bij deze laatste uitten de appers best vaak twijfel over of de 'aansluiter' het echt interessant vond. 'Lekker makkelijk.'

Hier zie je dus dat de trainer waarschijnlijk vanuit de beste bedoelingen de training toespitst op wat mensen aangeven te willen leren, maar dat er deelnemers zijn die niet zeggen dat ze eigenlijk ook iets anders willen.

Het Leerdoelen ding staat niet voor niets op 3 want we kregen zelfs 3 appjes binnen over mensen die onderweg naar de training apptes naar huis dat ze hoopten dat er geen leerdoelen-ronde zou zijn.

Laten we goed overwegen wat het doel is van een leerdoelen ronde :-)

De nummer 2

‍De voorstelronde doet het niet goed in trainingen. :-(

Bij het tellen en categoriseren van alle ingestuurde appjes dachten we heel lang dat de klachten over de voorstelronde de nummer 1 zouden worden. Zoveel klaagzang was er.

De meeste screenshots over de voorstelronde werden vergezeld van gaap emoji’s of zzzzzz slaap emoji’s.

Mensen vinden voorstelrondjes saai en zijn kennelijk te beleefd om dit tegen de trainers te zeggen maar ze appen het massaal naar huis. Vooral als de deelnemers collega’s zijn en de trainer de enige vreemde, wordt een uitgebreide voorstelronde als storend ervaren.

Ook stoorden mensen zich aan collega’s die ineens nogal pompeus en opzichtig hun hele cv voorzagen van trompetgeschal en hyperbolen. De eye-rolls waren niet van de lucht. 'Daar gaat Bert weer.'

Twee screenshots gingen over hoe lekker lang de voorstelronde duurde. Bij bestudering kwamen deze allebei van mensen die blij waren omdat er zo lekker weinig tijd voor de training zelf over bleef. Daarom hebben we ze toch maar meegeteld.

Waarom moeten we hier echt van leren als community van docenten, trainers en L&D-ers?

Een leeractiviteit is bedoeld om deelnemers dingen te leren en hen te ontwikkelen, en dus is in de meeste gevallen beginnen met een lange voorstelronde waarbij iedereen zichzelf moet voorstellen, niet zo'n slim idee. Immers: wat leren ze ervan?

Als de training Effectief Voorstellen heet, dan mag de voorstelronde heel lang duren... maar anders!

Hier zijn een paar redenen waarom voorstelronde met gepaste terughoudendheid zouden moeten worden ingezet:

Tijdverspilling

Een voorstelronde kan veel tijd kosten, vooral als er veel mensen zijn. Dit betekent dat er minder tijd is voor de training zelf, en dat krijg je als deelnemer en opdrachtgever minder waar voor je geld.

Verlies van focus

‍Als je begint met een voorstelronde, kan dat de focus van de training afleiden. Mensen kunnen zich meer bezig houden met het voorstellen van zichzelf dan met de training. Dat kan ervoor zorgen dat de training minder effectief is.

Bovendien geven veel deelnemers aan dat ze nauwelijks luisteren en alleen even pieken met hun aandacht als ze zelf (bijna) aan de beurt zijn of als iemands iets heel bijzonders vertelt.

Onnodige info

‍Vaak is de info die je tijdens een voorstelronde deelt, niet relevant voor de training. Mensen kunnen dit zien als een verspilling van tijd, en dat kan hun motivatie aantasten.

Vermijden van groepsdruk

‍Sommige mensen kunnen zich ongemakkelijk voelen als ze zich voor een groep moeten voorstellen. Zeker als de mensen in de groep elkaar toch al kennen, kan dit leiden tot groepsdruk en ongemakkelijke situaties.

Of zoals een deelnemer naar huis appte: "de enige drie die wakker zijn, zijn de trainer, degene die zichzelf voorstelt en degene die hierna moet."

In plaats van een lange voorstelronde, kan een trainer ervoor kiezen om een korte introductie te geven waarin mensen hun naam en functie kunnen delen. Maar alleen als die functie relevant is voor de training. Zo bespaar je tijd en blijf je gericht op de training.

Veel trainers die ik sprak zetten de voorstelronde in om veiligheid in de groep te creëren. Dat kan ook op andere manieren, dus na het lezen van de screenshots zou ik adviseren die andere manier te overwegen en ik elk geval niet standaard voor de voorstelronde te kiezen.

Is er dan geen uitzondering?

Ja natuurlijk. Als Social Learning een belangrijke leerweg is in je traject dan is elkaar leren kennen essentieel.

Bij de start van een langer traject kan het slim zijn veel tijd investeren om elkaar goed te leren kennen. Geef dan een specifieke opdracht aan zowel degene die zich voorstelt als aan de luisterende deelnemers. Hierdoor maak je de voorstelronde relevant en voor iedereen leerzaam.

De absolute nummer 1‍

Hierover gingen de meeste appjes naar huis.

Pak je zakdoek er maar vast bij want van deze meest genoemde kritiek tijdens het appen naar huis breekt je hart en ga je huilen.

De nummer 1: de trainer snapt niks van ons werk.
Deze kwam in de meer dan driehonderd ingestuurde screenshots het vaakst voor. En mijn hart breekt ervan.

Het is natuurlijk een absolute schande als een trainer zich niet heeft verdiept in het werk van zijn deelnemers. Dit is meestal ofwel een teken van gemakzucht (ik krijg toch wel een hoog cijfer of ik heb nog nooit klachten gehad) of van de werkelijke vergissing dat deelnemers zelf wel even jouw algemene theorie vertalen naar hun veel complexere realiteit.

Bij deze screenshots stond het vaakst een verontschuldigende opmerking over de trainer of spreker: hij weet wel heel veel; ze heeft er twee boeken over geschreven; het is echt wel interessant, …

Als een trainers niet weten hoe het werk van hun deelnemers werkt, betekent dat deze trainers niet in staat zijn om zich in te leven in de problemen en uitdagingen waar de deelnemers mee worden geconfronteerd. En als je niet begrijpt waar je deelnemers mee worstelen, dan kun je hen niet effectief begeleiden of hen de vaardigheden bijbrengen die ze nodig hebben om te slagen.

En laten we eerlijk zijn, als een trainer zich niet heeft verdiept in het werk van zijn deelnemers, dan is hij waarschijnlijk ook niet in staat om verbeterpunten te identificeren of problemen op te lossen. Hierdoor zullen de deelnemers alleen maar frustratie ervaren en geen motivatie hebben om verder te leren en zich te ontwikkelen. Boeien!

En als dat nog niet genoeg is, trainers die zich niet verdiepen in het dagelijks werk van hun deelnemers, kunnen ook geen betrouwbare feedback geven. Hun feedback of advies is immers niet gegrond in juiste context. Dit betekent dat de deelnemers geen duidelijk beeld krijgen van hun eigen vooruitgang en geen doelen kunnen stellen voor verdere groei en ontwikkeling.

In essentie, als een trainer zich niet heeft verdiept in het werk van zijn deelnemers, dan is het een misdaad tegen het vak van Learning & Development. Het betekent dat deze trainer niet in staat is om zijn deelnemers effectief te begeleiden, frustratie zal creëren en geen motivatie geven voor groei en ontwikkeling.

Een trainer die zijn deelnemers serieus neemt, zou zich verdiepen in hun werk en hen effectief begeleiden naar succes.

En hiermee komt een einde aan wat we kunnen leren van Ruim 300 naar huis appende deelnemers. Het heeft mij veel inzichten opgeleverd en ik heb flink wat aanpassingen gedaan. Dankjewel voor het meelezen en ik hoop dat jij er ook wat aan had!